marlenawronka - Romans carycy Katarzyny z królem Stasiem

„Tajemnice romansu króla Stasia z caryca Katarzyną”

Stanisław August Poniatowski poznał caryce Katarzynę 29 czerwca 1755 w Oranienbaumie. Podczas tej kolacji Katarzyna zwróciła szczególną uwagę właśnie na Stanisława Poniatowskiego. Wówczas to padła pierwsza iskra, która z czasem przerodziła się w gorący płomień miłości. W pobliżu Pałacu Zimowego mieściła się rezydencja Naryszkinów. Podczas długich wieczorów Katarzyna spędzała tam wolny czas w najbliższym towarzystwie. 17 grudnia spotkała tam Stanisława. Kolejny wieczór spędzili już razem w prywatnych komnatach Katarzyny. Momentem przełomowym był wieczór 28 grudnia 1755 r. Wówczas to Lew Naryszkin wprowadził dwudziestotrzyletniego Stanisława Poniatowskiego do sypialni wielkiej księżnej. W sypialni ujrzał on dwudziestopięcioletnią kobietę ubraną w prostą, biało satynową szatę przybraną koronkami i różowymi wstążkami.

"Osiągnęła pełnię piękności, która jest szczytem rozkwitu kobiety urodziwej. Przy czarnych włosach miała płeć olśniewającej białości i żywe rumieńce; wielkie błękitne oczy wypukłe i bardzo wyraziste, długie ciemne rzęsy, grecki nos, usta wołające o pocałunek, dłonie i ramiona doskonałego kształtu, smukłą postać, raczej wysoką niż drobną. Ruchy pełne życia choć i głębokiej szlachetności; miły głos i śmiech równie wesoły jak humor-pisał. Taką była pani, która stała się władczynią moich losów"

"W owej chwili zapomniałem, że jest na świecie Syberia" - tak to wydarzenie wspominał Stanisław.

Najważniejszym elementem tej miłości było wzajemne przyciąganie charakterów i myśli. Stanisław zapoznał ją z dziełami Woltera i innych myślicieli oświeceniowych. Oświecenie stało się nową religią. Podnosiło ich na duchu i wiązało w poczuciu intelektualnej i zmysłowej wyjątkowości. Widywali się często i tańczyli na dworskich balach, lecz ich romans pozostał pilnie strzeżoną tajemnicą, znaną jedynie Williamsowi i kilku najbliższym przyjaciółkom Katarzyny. W 1756 roku Stanisław musiał opuścić na krótko Petersburg z powodu zawirowań na europejskiej scenie (wybuch wojny siedmioletniej). Zaistniał jednak problem z powrotem. August III zafrasowany najazdem Fryderyka pruskiego na Saksonię nie interesował się losami Stanisława. W sprawie powrotu Stanisława nad Newę interweniował sam kanclerz Bestużew, który dowiedział się o romansie od Katarzyny, i która zażądała od niego zdecydowanego działania. Pod koniec października 1756 roku Stanisław został mianowany przez Augusta III posłem nadzwyczajnym przy dworze w Petersburgu. Już 4 stycznia 1757 roku Stanisław powrócił do swej ukochanej. Szczęście Stanisława i Katarzyny rozkwitło na nowo. Stali się, niestety, nieostrożni. Zbyt częste schadzki wnikliwie obserwowano i notowano. W szczególności dyplomacja francuska postanowiła usunąć ze sceny Stanisława. W październiku 1757 roku Brühl za namową Broglie'a wysłał listowne odwołanie Stanisława z Rosji. Dyplomacja francuska święciła triumfy. Stanisław odwlekał jednak audiencję pożegnalną. Wierzył bowiem w krótkotrwałość francuskich sukcesów. Prestiż Francji upadł po klęsce wojsk francuskich, pobitych przez Fryderyka II pod Rossbach 5 listopada 1757 roku. Katarzyna była wówczas w zaawansowanej ciąży.

Jednakże spotykali się nadal. 9 grudnia 1757 roku urodziła mu córkę, która otrzymała imię Anna Pietrowna. Kiedy Katarzyna odzyskała siły, kochankowie od nowa zaczęli cieszyć się sobą. Niebezpieczeństwo jednak czyhało na każdym kroku. Początek 1758 roku był upojnym okresem dla Stanisława. Zbliżały się jego dwudzieste szóste urodziny, był szczęśliwie zakochany, a perspektywy przyszłych możliwości oszałamiały go. Sen ten rozwiał się nagle nocą 25 lutego 1758 roku, kiedy to aresztowano Bestużewa. Sytuacja przez kilka kolejnych dni była bardzo napięta. Wszystko zależało od tego, jakie zeznania złoży Bestużew. Stanisław znalazł się w kłopotliwym położeniu. Pośpiesznie napisał list do Brühla z prośbą o odwołanie go, po czym zaczął udawać chorobę. Bestużew przesłuchiwany przez dwa miesiące bez przerwy nie powiedział nic, co mogłoby rzucić cień podejrzenia na Stanisława bądź na Katarzynę. 4 czerwca 1758 roku cesarzowa Elżbieta wezwała Katarzynę do siebie. Wielka księżna zdołała przekonać imperatorową o swojej niewinności. Napięcie zelżało i para kochanków mogła wznowić swoje spotkania. Gorąca atmosfera lata, minione zagrożenie i siła wzajemnych uczuć spowodowały, iż stali się znowuż mniej ostrożni. W nocy 6/7 lipca po spędzeniu miłych chwil w ramionach Katarzyny, Stanisław został aresztowany przez trzech żołnierzy, którzy zaprowadzili go przed oblicze wielkiego księcia. Stanisław był pełen obaw o swoje życie. Książę wypytywał Stanisława o szczegóły jego kontaktów z Katarzyną. Ten jednak wyparł się wszystkiego. Kilka chwil później Stanisława zaczął przesłuchiwać Aleksander Szuwałow, główny sędzia śledczy. Po krótkim przesłuchaniu Szuwałow zwolnił go. Kilka dni później na balu w Peterhofie Stanisław poprosił Elżbietę Woroncową (kochankę Piotra III) do tańca. Podczas menueta zwrócił się do niej z prośbą o załagodzenie sytuacji, na co Elżbieta wyraziła zgodę. Wieczorem tego samego dnia Stanisław spotkał się z wielkim księciem, który będąc we wspaniałym humorze przyprowadził ze sobą Katarzynę; rzucił ją w objęcia Stanisława i życzył parze kochanków szczęśliwej zabawy. Znów byli razem. Stanisław jednak nie mógł już odwlekać wyjazdu. Głęboko wierzył, że ich związek przetrwa rozłąkę i najbliższym czasie zatriumfuje. Stanisław wierzył, że z łatwością wyjedna sobie nowe stanowisko przy rosyjskim dworze. 14 sierpnia 1758 roku opuścił Petersburg. Nie podejrzewał nawet, że zobaczy swoja ukochaną, dopiero po trzydziestu latach. 19 lutego 1759 roku zmarła córka kochanków Anna. W Polsce Stanisława zatrzymała śmierć matki oraz zbliżająca się elekcja. W Rosji z kolei 5 stycznia 1762 roku zmarła cesarzowa Elżbieta; tron zaś objął Piotr III. Katarzyna, nie mogąc się pogodzić z takim stanem rzeczy, 9 lipca 1762 roku z pomocą braci Orłowów, dokonała przewrotu pałacowego i obaliła swego męża. Wówczas na scenie pojawiła się cesarzowa Wszech Rosji- Katarzyna II. Po umocnieniu się na tronie doprowadziła do elekcji Stanisława Poniatowskiego na króla polskiego. Został on koronowany 25 listopada 1764 roku. Od tej pory dawni kochankowi stanęli na czele swoich państw.